اتصالات انتهایی: چهار نوع اصلی از اتصالات انتهایی وجود دارد: اتصالات رشته ای، اتصالات برنجی، فلنجها و اتصالات جوشی .
اتصالات انتهایی رشته ای با استاندارد ANSI به اتصالات مخروطی متصل میشوند و معمولا، بر روی لوله های سایز 3 “یا پایینتر استفاده میشوند. اتصالات پایانی سربی و روی نیز در شیرهای برنزی سایز کمتر از 3 “استفاده میشوند. در بعضی از سیستم های لوله کشی، به ویژه آب گرم و سرد، استفاده از اتصالات لوله ای مسی و شیرآلاتی که با اتصالات لحیم کاری شده مونتاژ میشوند، مقرون به صرفه تر میباشند. با این وجود، اگر گرما به درستی کنترل نشود، ممکن است به محل اتصال شیرها آسیب برساند.
فلنجها:
این نوع اتصالات معمولا در لوله هایی با اندازه بیشتر از 2 استفاده میشوند. اتصالات پایه فلنج باید به منظور حفظ اتصال سخت و جلوگیری از تحریف، بایستی به درستی متصل شوند. اتصالات فلنج در جایگزینی و نصب از دیگر انواع اتصالات ساده تر هستند. هنگامی که تعویض شیر لازم است، ابتدا اتصالات فلنج را خارج کرده و سپس شیر میتواند به راحتی جایگزین شود. اتصالات جوشی به طور کلی در فشارهای بالا و درجه حرارت بالا استفاده میشوند.
شما باید بدانید که تنها مواد خاصی قابلیت جوشکاری را دارا هستند، موادی مانند فولاد کربن، فولاد آلیاژی و فولاد ضد زنگ. اتصالات جوشی زمانی استفاده میشوند که یک چفت و بست مقاوم در برابر نشت در طولانی مدت مد نظر باشد.
مقایسه:
در مقایسه شیرآلات پروانه ای با شیرآلات دریچه ای فلنج، اگر هر دو نوع اتصالات به همان اندازه مناسب باشند، شیرهای پروانه ای میتواند انتخاب خوبی باشند. از نظر نقطه نصب، نصب شیرآلات دریچه ای دشوارتر است و به زمان بیشتری برای نصب نیاز دارد و همچنین هزینه بیشتری را متضرر میشود. شیرآلات درچه ای فلنجی به دو واشر و دو مجموعه از اتصالات، برای هر انتهای فلنج نیاز دارد.
این درحالی است که شیرآلات پروانه ای نیاز به هیچ واشری ندارد و فقط به یک مجموعه از اتصال دهنده ها نیاز است. شیرآلات دریچه ای درمقایسه با شیرآلات پروانه ای وزن بیشتری دارند و دارای ابعاد بیشتری از دریچه های پروانه ای مشابه هستند.